Wróciłam z jedynej i podobno najlepszej tak długiej w tym gimnazjum wycieczki. Z założenia miała być to pielgrzymka, ale nie sądzę, żeby wiele osób patrzyło na ten wyjazd jako religijne doświadczenie. Moje osobiste duchowe przeżycie również nie było mocne, ale u kresu podróży mówiłam Bogu, o co proszę; że Mu oddaję siebie oraz moją rodzinę; Mu się zawierzam, bo nic innego uczynić nie zdołam. Nie uczynię.
Wracając, nie czułam się poszkodowana, ani nieszczęśliwa. We Włoszech nie czułam się swojo, byłam smutna i roztargniona. Wydawało mi się, że ludzie też są inni; różnią się od tych, którymi deklarowali się w szkole. Aga okazała się być aż nadto podobna jak w szkole.
Czuję też inny klimat panujący w domu. Staram się inaczej postępować, chociaż za wiele się nie zmieniło. Może po prostu delikatnie stąpam po kruchym lodzie kontaktów w naszej rodzinie, żeby nie dać się wpuścić do lodowatego ustępu w krze. Może wyjazd mną lekko zamroczył, może rzeczywiście zmienił, może moje prośby zostały wysłuchane.
Mając przy sobie "Ogon Kici" miałam do własnej dyspozycji tylko tę książkę. Okropieństwo. Głupia książka. "Dotyk Julii" to kolejny przykład książki pisanej kiczowatym "zmysłowym" językiem. Za bardzo literackim i romantycznym. A fe.
Teraz trwają przygotowania do Świąt. Domowe: pieczenie ciast, sprzątanie, którego w tym roku nie odczuwam silnie, pewnie przez moją chorobę, a także te duchowe- niedługo idziemy na nabożeństwo do kościoła, dzisiaj, kiedy jedyny raz w roku Kościół nie odprawia mszy. Nie następuje przemienienie komunikantów. Potem pójdę do konfesjonału. Jakie mam wyznać grzechy? Oczywiście, że je mam, ale wydaję mi się, że tylko lekkie. Czy aby na pewno? Zajrzę do książeczki.
Czemu czuję, że nie była to spowiedź bardzo dobra? Jest coś, o czym nie pamiętałam, nie wyznałam, lub skłamałam? Żal za grzechy... chyba nie był szczery. Przepraszam. Chcę być bliżej Ciebie. Wybacz mi, Panie.
Do wyższych rzeczy zostałam stworzona i dla nich winnam żyć
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz