Ja dopiero odkrywam Boży świat myśląc o nim jako o rzeczywistym cudzie Najwyższego. I dzisiaj dotarłam na przykład do należytego postrzegania postu i dnia dzisiejszego- Wielkiego Piątku. Zacznę może od tego, że te moje "porządki" światopoglądowe czynię za natchnieniem słów. Słów osób mądrych. Osób duchownych też. Oni- i ich słowa- pomagają mi cieszyć się świadomością, że niektóre rzeczy (bo tylko do niektórych dotarłam), mogą być wielorako opisywane, jednak ciągle pozostają tym samym. To znaczy też, że wiele spraw łączy się ze sobą, czasem nawet w mało znaczący sposób. Chyba nie umiem tego teraz wyrazić, ale chodzi mi o to, że często odwiedza mnie ekscytująca myśl: "ja to gdzieś słyszałam". Okazuje się, że dziecko, które wczoraj nieustannie domagało się uwagi matki, rozmawiającej przez telefon w autobusie, dzisiaj jest uosabiane przez słowa księdza Siódmiaka, który mówi o potrzebie wychowywania dzieci w miłości i bliskości z Chrystusem. Wszystko się ze sobą łączy, co więcej, mam wrażenie, że to WSZYSTKO ma swój początek i koniec w Bogu. Że on wszystko koordynuje i zespala, w taki sposób, że WSZYSTKO dla nas zaplanował i z wielkim rozmachem wykonał swój cel. Najpiękniej oddaje to śmierć naszego Pana, śmierć na krzyżu. Lecz najnajnajpiękniejsze w tym jest to, że NASZ OJCIEC zesłał SWOJEGO SYNA, by On urodził się, cierpiał, umarł, zmartwychwstał i żył jako człowiek. To wszystko jest tak niewyobrażalnie wspaniałe - to, co zrobił dla nas Bóg. Ale dzisiaj, w Wielki Piątek, smutek i refleksja nad męką Pana nie jest jedynym, czym powinniśmy się zajmować. Naszym prawdziwym powołaniem w tym dniu, tak wierzę, jest radość ze zmartwychwstania, z tego, że trzymamy Pana Jezusa za rękę i to, że od teraz mamy iść na cały świat i głosić Go w naszych słowach i uczynkach. Nie po to nawet, by ofiara Boga poszła na marne, lecz po to, by wybrawszy Jego Życie, za nim podążać, w radości i uwielbieniu. Byśmy, jako kapłani, byli OD Boga DLA ludzi. Zawsze będziemy grzeszyć. Ale przez ofiarę Jezusa jesteśmy zbawieni i jednocześnie powołani, by przyjąć tę Miłość i wraz z nią podnosić się z upadków.
Chrystus wstępuje na tron. Nowa rzeczywistość z najlepszym królem. Jedyny. Który objął panowanie. Chwalmy Go. Płaczmy z radości. Pragnął spożyć Paschę z nami- przejść do Królestwa, Spełniło się.
"To jest czas na dziękowanie, uwielbianie. Bo On przez to właśnie co zrobił, czego my nie pojmiemy póki istniejemy, to nas zbawił. A to się domaga tylko jednego- dziękczynienia, że to zrobił, że dał nam coś takiego.
Żebyśmy usiedli pod Krzyżem, patrząc na Niego, oddając Mu cześć, i czasami wzbudzić jakąś myśl. Ale jak nie da rady, to po prostu pogrążyć się w tej Katarynie Żalu
Mamy siedzieć z Jezusem, który poszedł do otchłani, aby z tej otchłani wyciągać. Pozwólmy mu zejść do naszej pustki."
