Wiktor mijał swoją młodość, gdy spod obrazów "teraźniejszości" wysuwały się z szuflad pamięci obrazy z tzw. "przeszłości". Nie była to jakby jego zupełna w tym zasługa, wszystko to zresztą działo się jakby bez jego wyraźnych starań. W Pannach z Wilka sprężyną akcji jest nawet nie tyle "główny bohater", ile procesy zachodzące w jego umyśle, świadomości wypływającej z obszernych wód nieświadomości; opowiadanie Iwaszkiewicza rejestruje te procesy i pozwala nam obserwować meandra ludzkiej pamięci / zawiłość ludzkiej myśli.
- wspomnienia nakładając się z widzianym obecnym stanem rzeczy ściśle od siebie odstawały, przez co groziły szybkim rozpoznaniem
Charakter wspomnień jest tutaj ukazany bardzo ładnie. Wspomnienia przychodzą do Wiktora niczym niecierpliwe fale, uderzające w czasie sztormu z wielkim szumem o brzeg , Jedno odwiedzone na nowo, pierwszy raz po tylu latach miejsce, błyskawicznie budzi uśpione wspomnienia. Iwaszkiewicz opisuje to tak:
I nagle popłynął przed nim karawan obrazów, zdarzeń, mąk, walk i bezcelowych "czynów"
.
I tu następuje garść cytatów, bardzo sensownych i, uwaga, sławnie "funkcjonalnych".
"W tym właśnie przejawia się zjawiskowy charakter czasu: jest on takim sposobem pojawiania się rzeczywistości, który umożliwia mu wędrówkę po jakby wszechstronnej rzeczywistości".
.. "Jak gdyby nie minęło to, co przeszło, jak gdyby nie było czasu".
.."Wówczas wiemy wreszcie, że nie my jesteśmy panami czasu, lecz, że czas włada nami (...) czas upływa, a my starzejemy się w nim i przemijamy".
