Bój ⚠️

 Zawsze można powiedzieć: dość!

całe życie można wybierać.

Pustki zbyt pełne wrzeszczą rozkazy nie do spełnienia

 Szamocze się orzech

małością zmęczony.

Rozbija o kamień

swe brązowe oczy.

Krzyczy o pomoc,

woła o pomstę.

Stwardniałe kolana

oburącz ściska na oślep.

Gna go niewiara

że głos z pieczary

małej dosięgnie

niebiosa.

Gna go przez wody

zbyt śliskie by osiadł

mielizna to mroczna nagroda

nie w jego udziale.

...

Sny pęcznieją na opak, gdy dosięga ręka

Obrzmiała, przesilna, żylasta jak liść

Niespodziewanie ta zagarniająca obietnica życia

Rozbija o fale skorupy niemocy - 

...

wychodzę na zewnątrz, 

świat mnie oślepia.

Dłonią skostniałą

zasłaniam me nerki.

Płynę dalej

Przepraszam, jutro

 

.

Wilcze jagody - przeszłość w (nie) świadomości || Fenomenologia po Iwaszkiewiczowsku

 Wiktor mijał swoją młodość, gdy spod obrazów "teraźniejszości" wysuwały się z szuflad pamięci obrazy z tzw. "przeszłości". Nie była to jakby jego zupełna w tym zasługa, wszystko to zresztą działo się jakby bez jego wyraźnych starań. W Pannach z Wilka sprężyną akcji jest nawet nie tyle "główny bohater", ile procesy zachodzące w jego umyśle, świadomości wypływającej z obszernych wód nieświadomości; opowiadanie Iwaszkiewicza rejestruje te procesy i pozwala nam obserwować meandra ludzkiej pamięci / zawiłość ludzkiej myśli.

- wspomnienia nakładając się z widzianym obecnym stanem rzeczy ściśle od siebie odstawały, przez co groziły szybkim rozpoznaniem

Charakter wspomnień jest tutaj ukazany bardzo ładnie. Wspomnienia przychodzą do Wiktora niczym niecierpliwe fale, uderzające w czasie sztormu z wielkim szumem o brzeg , Jedno odwiedzone na nowo, pierwszy raz po tylu latach miejsce, błyskawicznie budzi uśpione wspomnienia. Iwaszkiewicz opisuje to tak:

I nagle popłynął przed nim karawan obrazów, zdarzeń, mąk, walk i bezcelowych "czynów"

.

I tu następuje garść cytatów,  bardzo sensownych i, uwaga, sławnie "funkcjonalnych".

"W tym właśnie przejawia się zjawiskowy charakter czasu: jest on takim sposobem pojawiania się rzeczywistości, który umożliwia mu wędrówkę po jakby wszechstronnej rzeczywistości".

.. "Jak gdyby nie minęło to, co przeszło, jak gdyby nie było czasu".

.."Wówczas wiemy wreszcie, że nie my jesteśmy panami czasu, lecz, że czas włada nami (...) czas upływa, a my starzejemy się w nim i przemijamy".

Bez

 

nie wiem kim jest ta

skryta pod raz dwa

czasem nie wiem wcale
czym utkane jest wcielenie

pokryte płaszczem z grubej skóry.

Lecz mimo iż brakuje
czegoś czemuś ko-

To nie wynajduje cudzych kożuchów
a czekam

aż pod taflą uspokoją się aorty

Wtedy wracam
i z portu melduje

- Taka sama jestem jak zawsze -
Szczęśliwa do niemożliwości